Liquiditeitsrisico is ‘het risico dat de rechtspersoon loopt als zij niet de mogelijkheid heeft om aan de benodigde financiële middelen te komen om aan de verplichtingen uit hoofde van financiële instrumenten te voldoen.’ Het liquiditeitsrisico is onlosmakelijk verbonden met de transformatiefunctie van banken:

• banken trekken gelden met een korte looptijd (bijvoorbeeld spaargeld) aan en zetten deze om in leningen met een lange looptijd (bijvoorbeeld hypotheken). Om aan de kortlopende verplichtingen te kunnen voldoen, heeft een bank voortdurend voldoende liquide middelen nodig. Spaarders kunnen hun spaargeld immers tussentijds opvragen en kortlopende leningen moeten aan het einde van de looptijd worden afgelost;

• Daarnaast moet een bank vanwege de mismatch in de looptijd van activa en passiva steeds nieuwe kortlopende verplichtingen aangaan voor de (her)financiering van bijvoorbeeld leningen.

Het eerste type liquiditeitsrisico doet zich voor als een bank vanwege een bankbrede crisis niet in staat is om haar liquide activa snel en tegen lage kosten om te zetten in geld (marktliquiditeitsrisico). Het tweede type liquiditeitsrisico is het risico dat partijen die de bank kortetermijnfinanciering verschaffen, deze middelen terugtrekken of niet willen herfinancieren. Dit is het financieringsliquiditeitsrisico. Het klassieke voorbeeld van dit type liquiditeitsrisico is een ‘bank run’ waarbij spaarders massaal hun spaargeld opvragen. Het liquiditeitsrisico is niet alleen gevaarlijk voor een individuele bank maar bovendien erg ‘besmettelijk’. Omdat banken onderling sterk met elkaar verweven zijn, kunnen liquiditeitsproblemen bij één bank overslaan naar andere banken.